زخم دوری تو را مرهم و درمانی نیست
بی سبب ساحل دل این همه طوفانی نیست

هرچه گشتیم در این خاک ندیدیم چرا؟!
چشم هایی که ز هجران تو بارانی نیست!

بین دلهای همه تا به ابد خانه ی توست
چون فراموشی این عشق به آسانی نیست

خوب گفتند که حتی سر منحوس ترامپ
ارزشش بیشتر از کفش سلیمانی نیست

شور خونخواهی ما تلخ کند کام شما
انتقامی که در آن نقطه پایانی نیست

محسن زعفرانیه

پرچم انتقام قرمز شد، تا بدانیم خون مظلوم است
هر کسی غیر از این بیندیشد، از کرامات عشق محروم است

هر کجا حرفی از شهادت هست، پشت آن یک عقیده، یک دریاست
از کران تا کران این عالم، بیرق سرخ کربلا پیداست

این، رجز یا شعار یا جو نیست، عین دین داری و مرام ماست
تا ابد این مسیر خون دارد، تا ابد انتقام پا بر جاست

حاج قاسم شهید شد اما، خون او در رگ همه جوشید
تا بگیریم انتقامش را، قاتلش روز خوش نخواهد دید

با همه اعتقاد می‌گویم، خون پاکش هدر نخواهد رفت
داغ انگشتر سلیمانی، هیچ وقت از نظر نخواهد رفت

داغ دستی که بر زمین افتاد، وارث روضه‌ی علمدار است
بی هوا دشمنش رسید از راه، بر تنش زخم کینه بسیار است

جسم قاسم شبیه قاسم ع شد، متلاشی شده ولی زیباست
سینه‌ی آینه شکسته ولی، پیش ارباب خود سرش بالاست

فاطمه س حتماً آمده بخرد، نوکری های نوکر خود را
و چه با احترام خواهد برد، پاسبانان دختر خود را

حاج قاسم! به پاکی خونت، لحظه‌ی عشق و شور نزدیک است
روز برچیدن سیاهی و، انتقام و ظهور نزدیک است

امیر اسدی

توی تیترای روز میخونم
که بدونم چه طوره احوالت
چه جوری پر میگیری این روزا
که پر از زخمه رو پرو بالت

چه خوبه که بهت میگن زینب
چقدر شکل اسمته کارات
چقدر خوب خطبه میخونی
چقدر زینتی برا بابات

هرجایی پرچمی نیفتاده
دختری داره خطبه میخونه
نوحه کن تا بگی که با دشمن
حرفی هم باشه توی میدونه

دخترسرفراز فاتح شام
بغض تو تار کرده چشمامو
گریه کن که یه روز با گریه
فتح کرده یه دختری شامو

حق همینه که دختر سردار
جامه ی ذلتو نمیپوشه
گریه کن روی شونه هام خواهر
که از اشکات حماسه میجوشه

منطق قاسمه که کرببلا
ردپایی رو از پدر داره
یکی مثل جهادِ بعد عماد
یکی مثل تو بعدِ سرداره

کربلا گفتم و دلم خون شد
کربلا گفتم و دلم وا شد
خون تازه توی دلم جوشید
راه تازه برام  پیدا شد

سعیده کرمانی

عهدم این است با خداوندم
که بمانم به پای سوگندم

راه هر چند پر خطر باشد
چشم بر راه تو نمیبندم

من که با چشم های بارانی
پای عکس تو آبرو مندم

بعد پیراهن پر از زخمت
از لبم رخت بسته لبخندم

کاش می شد شبیه تو باشم‌
کاش می شد به تو بپیوندم

این همه صحبت است اما من
یک کلام است دلخوشایندم

نقل بیداری تو خواهد بود
قصه ی قبل خواب فرزندم

………………………………..

حق همین است گریه باید کرد
اشکهامان مباد هرگز پاک
مرد اینگونه است مادر جان
تن سالم نمی برد در خاک

سعیده کرمانی

صبحِ یک جمعه ی زمستانی
قلب ایران پر از تلاطم شد
شیوَنی سرخطِ خبرها بود
داغ، مهمان جان مردم شد

خبر این بود: “در سیاهی شب
زخم بر روی اقتدار افتاد”
خبر این بود: “شیر را کشتند”
خبر این بود: “ذوالفقار افتاد”

این چه صبحی، که سرد و تاریک است؟
شب چرا می شود چنین تکرار؟
درد در استخوانمان پیچید
کاش تکذیب می شدند اخبار

آه اما، خبر دروغ نبود
آه اما، خبر حقیقت داشت
دست شیطان رسید از راه و
عشق را از میانمان برداشت

خواب بودیم؛ ماه را کشتند
روشنایی راه را کشتند
پشتمان گرمِ بودنِ او بود
معنیِ تکیه گاه را کشتند

عکس ها یک به یک رسید از راه
روضه ها یک به یک مجسم شد
دل ایران سیاه پوشان بود
باز؛ هنگامه ی محرم شد

عکسِ دستش رسید؛ واویلا
دست نه، کوه، کوهی از احساس
عکس را هر که دید با خود گفت:
“رَحِم الله عَمِّی العباس(ع)”

روضه آغاز شد؛… باذن الله
روضه خوانها! گریز آماده است
کربلا می شود تداعی باز
پیکری روی خاک افتاده است

پیکری در کنار علقمه و
بین گودال؛ پیکری تنها
این یکی چشمهاش کاسه ی خون
آن یکی شد، مقطّع الاعضا

#

گرچه این درد، سخت و جانکاه است
گرچه این داغ روی سینه ی ماست
تا ولی فقیه را داریم
سرو این انقلاب، پابرجاست

تا ابد این علَم نمی افتد
گر علمدار بر زمین افتاد
ما نمُردیم، امیر تنها نیست
سَر سیّدعلی سلامت باد

آی شیطانیانِ شب پیشه
بشنوید این صدای طوفان را
یک نفر را زدید، می بینید
گردباد عظیم ایران را

چشم بد هر که داشت بر ایران
عاقبت تیره بخت خواهد بود
موعد انتقام نزدیک است
انتقامی که سخت خواهد بود…

حمیدرضا عباسی